| Terug naar Genre | Biografie | Interview |
 |
|
 |
Rating: Excellent |
Adele’s debuutalbum uit 2009, 19, was een Grammy-winnende hit die onthulde dat de Britse singer/songwriter aanleg heeft voor bitterzoete soul en liefdesliedjes met een folkloristische inslag die doen denken aan een aanstekelijke mix van Dusty Springfield en Terry Callier. Het album leverde haar een hoop fans op, en de belangstelling voor het onvermijdelijke vervolg was groot.
In veel opzichten is haar tweede album, het eveneens aan haar leeftijd aangepaste 21, een voortzetting van de geluiden en thema’s waarmee Adele op 19 aan de slag ging. Ze is nog steeds de bluesy popdiva met de ziel van een singer/songwriter en een schijnbaar bodemloze capaciteit voor liefdesverdriet. Als de smaakvol organische productie en de overvloed aan bekende co-writers een beetje te on-the-nose zijn om aan de verwachtingen van de fans te voldoen, dan is het beste wat het album doet het tonen van Adele’s titanische vocale capaciteiten, die – meer dan een paar keer op 21 – gewoonweg zenuwslopend zijn.
De vorige keer kregen we de luchtige, Callier-achtige folk-soul ballad “Daydreamer” om ons langzaam het album in te trekken; hier injecteert Adele ons onmiddellijk met het stuwende gospel fever-blues anthem “Rolling in the Deep.” Hoewel het nummer zeker schatplichtig is aan de punk-blues van Beth Ditto en the Gossip, is het ook belachelijk sexy en een van de beste singles van welk decennium dan ook — en helaas legt het de lat veel te hoog voor al het andere op 21.
Wat niet wil zeggen dat 21 slecht is; integendeel, nummers zoals het vergelijkbare blues-geïnflecteerde Ryan Tedder co-writ “Rumour Has It” en de old-school soul cut “He Won’t Go” zijn geweldig aanstekelijke, booty-shaking nummers, en precies het soort nummers dat je wilt en verwacht van Adele.
Dat gezegd hebbende, als Adele’s stem hier eeuwig doorgaat, dan doet haar honger naar slechte relatie mojo dat blijkbaar ook. Een buitensporige hoeveelheid materiaal op 21 gaat over het verlangen naar verloren liefde. Het middelpunt van het album, de mega-ballad “Take It All” — mede geschreven door haar “Chasing Pavements” partner Francis White — begint met Adele die uitroept “Didn’t I give it all?” Het wordt eerst grimmig gebracht met een eenvoudige pianobegeleiding en later ondersteund door een gospelkoor. Het is een instant-klassiek nummer in de traditie van “The Rose”, “And I Am Telling You I Am Not Going” en “All by Myself”, dat in de loop der jaren kan worden beschouwd als een mijlpaal in de carrière van de zangeres en een catharsisch moment voor fans die zich identificeren met de Pyrrhische liefdespersoonlijkheid van hun idool. Voor anderen kan dat personage en de opdringerigheid van nummer na nummer van liefdesverdriet in de loop van het album een beetje vervreemdend werken. Uiteindelijk geeft Adele ons op 21 echter haar alles, en voor nu is dat genoeg.
= Full Album Play List =
