| Terug naar Genre | Biografie |
 |
|
 |
Rating: Excellent |
Autobiografie zit in Adele’s kunst gebakken. Ze noemde haar eerste album 19, naar haar leeftijd op het moment van schrijven, en als een muzikale, millennial Michael Apted vertegenwoordigde elk opeenvolgend album een ander hoofdstuk in haar levensverhaal. Gevoed door liefdesverdriet luidde haar opzwepende plaat 21 uit 2011 haar volwassenheid en supersterrendom in, twee daden die een rol speelden bij de creatie van 25, het album uit 2015 dat naar verluidt haar mid-twintiger jaren documenteert.
Tussen 21 en 25 werd Adele verliefd en stichtte ze een gezin, een gebeurtenis die zeker koren op de molen van een memoireschrijver zou zijn als Adele zo’n confessionele singer/songwriter was als ze lijkt, maar dat is ze niet. Net als 21 daarvoor is de liefde die door 25 stroomt ofwel gestremd of verloren, liefde die niet langer kan aanvullen of voeden. Het is zeker niet het soort liefde dat voortkomt uit een bevredigende, stabiele relatie, maar het is wel het soort liefde dat herkenbaar is uit 21: liefde die pijn doet, niet heelt. Hoewel haar thema’s hetzelfde blijven, is Adele niet meer dezelfde zangeres als in 2011, noch is 25 een kopie van 21.
Het succes heeft haar het vertrouwen gegeven om alle Amy Winehouse-invloeden achter zich te laten, en daarmee ook elk gevoel voor swing of sass. Max Martin en Shellback geven “Send My Love (To Your New Lover)” een ingetogen, gesplitste elektronische puls, net genoeg ritme om het nummer te onderscheiden van de rest van de plaat. Maar dit nummer en het filmisch opzwepende “Water Under the Bridge” — een nummer dat smeekt om gespeeld te worden tijdens de aftiteling van een inspirerende biopic — verliezen het wanneer ze vergeleken worden met de wallop van “Rolling in the Deep”. Deze statigheid is opzettelijk, dwingt de aandacht af met zowel de volle kracht storm die Adele’s stem is en, niet zo toevallig, haar rustige goede smaak.
Het is niet zo dat Adele geen risico’s neemt — ze is hip genoeg om de producer van Haim/Charli XCX in te huren voor “When We Were Young,” een nummer dat mede geschreven is door de veelgeprezen gevoelige soulmuzikant Tobias Jesso, Jr., en ze haalt Danger Mouse erbij om de neo-gospel van “River Lea” te helpen orkestreren. Maar ze is zo verknocht aan ballads, ballads die vastbesloten zijn om gratie en kracht over te brengen in het aangezicht van verlies, dat ze in het midden van de weg belandt, waardoor ze veel ouder lijkt dan de kwart eeuw uit de titel.
Adele helpt de zaken niet door stil te staan bij het verstrijken van de tijd, door herhaaldelijk terug te keren naar het idee dat ze geen kind meer is. Het is een sentiment dat past bij een zangeres die al vele jaren de 25 gepasseerd is, maar het suggereert ook een beetje slimheid van haar kant: dit zijn nummers die bedoeld zijn om nog jaren na de eerste release van het album gehoord — en gezongen — te worden, en die resonantie verzamelen met het verstrijken van de tijd. Passend daarbij speelt 25 ook beter over een langere periode, waarbij de opeenvolging van langzame nummers geleidelijk subtiele emotionele of muzikale verschillen onthullen. Vergis je niet, de 11 nummers zijn allemaal hetzelfde – ze worden overschaduwd door melancholie en krijgen hun kracht vooral door de uitvoering – maar dat samenhangende geluid accentueert alleen maar hoe Adele definitief deze arena van waardig hartzeer als haar eigen heeft opgeëist.
= Full Album Play List =
