| Terug naar Genre | Interview | Concert |
 |
|
 |
Rating: Great |
Laten we even voorbijgaan aan de quasi-parodie, VHS 90’s throwback van The Blue Album en ons afvragen “waar past JMSN precies?” Hij monopoliseert de schijnwerpers niet zoals bijvoorbeeld Ocean of Miguel. In een genre dat niet bepaald druk is, noch ontbreekt, eist JMSN geen bijzondere aandacht op, behalve in een overvolle chatroom in de stoffigste hoeken van het internet. Hij is al een tijdje aan het rollen zonder veel stoom of fanfare, dit is nu zijn derde plaat, niettegenstaande de EP †Pllajë† (die, bovendien, op zichzelf de moeite waard is om te bekijken, gezien de liberale scheut van chillstep esthetiek). Je zou kunnen zeggen dat It Is fungeert als een anti-opus – blij om in de schaduw te staan, maar op geen enkele manier bepaald of gedefinieerd door eerdere platen in de discografie van de man. Frustrerend genoeg presenteert It Is niet meer dan een luchtige wals met galm; het functioneert gewoon niet als HET geluid waar JMSN al die tijd naartoe heeft gewerkt. Maar ja, dat hoeft ook niet.
Het Is verschijnt als een lege wieg op deze manier: een open uitnodiging om enig gevoel van troost in het geluid te kerven (JMSN heeft hier een aantal prekerige stukken, dat wel) zonder zichzelf een waarde toe te kennen in een set van metriek. Driftend langs zijn jazzy percussie en piano barbed verzen, kan men een oplossing vinden van elk bepaald thema dat zij geschikt achten. JMSN is goed op die manier. “Be A Man Pt.2’s” borst kloppen is zelfbevestigend. De pop-ballad-aspiraties van “Possessed” zijn toegeeflijk. Er zijn hier ook tonale verschillen. Het vermomde jazzdeuntje van “*** U” klinkt alsof het op Tatooine werd opgenomen. “Cruel Intentions”‘s besprenkeling van Amerikaanse blues heeft net genoeg pieken om de aandacht vast te houden. En voor dat alles verleidt het openingsnummer met zijn waanzinnige filmische verleiding. Maar JMSN’s zwakte is altijd de beruchte overdaad van het genre geweest: zijn vaak eentonige glans, zijn mildheid voor mechanische loops, en, voor sommigen, zijn borderline pretentieusheid. Er staan hier zelfs sketches op, in goede en slechte tijden.
Misschien een tijdgeest van de hedendaagse artiest, je moet je afvragen of het allemaal met de tong is gespeeld. Serieus, en toch niet? Een man die gewoon het satire spel speelt, of een die zich echt geïnspireerd voelt door de liefde? Een liedje genaamd “Funk Outta Here” met een overvloedige mix van wah-wah en knallende bas? Kom op nou. Zijn vage online verzoeken om vragen van fans bieden geen echt antwoord, waardoor hij deze nonchalante flirt met sarcasme nog meer propageert. Maar ja, om zo productief te zijn – dat is niet te versmaden. En hoewel hij is gaan toeren, moet je je afvragen of deze man een commerciële ETA heeft of dat de teruggetrokkenheid van het internet alleen maar redelijke gronden zal opleveren voor zijn toch al zeer, zeer tevreden fans en luisteraars. It Is overslaan, of erger nog er naar luisteren en het vergeten, is eigenlijk alleen jezelf tekort doen met een van 2016’s meest eigenaardige en paradoxale platen.
= Full Album Play List =
