 Back Cover |
 Front Cover |
Uitgebracht tijdens het hoogtepunt van zijn relaxte funk tijdperk, geeft Johnny ons een aantal instrumentale nummers in de stijl die we zo goed van hem kennen, met hemzelf op de gitaar daarnaast de Fender Rhodes, synths, clavinet & Hammond orgels. Dit is de eerste van twee albums die Johnny uitbrengt onder de naam “Watsonian Institute” voor het label DJM Records in 78′ & 79′. Jammer genoeg was het een hectische tijd en veranderde zijn stijl snel na het verlaten van het DJM Records label.
John Watson Jr. is geboren in Houston, Texas. Zijn vader John Sr. was een pianist en leerde zijn zoon de piano te bespelen. Maar de jonge Watson was onmiddellijk gevallen voor het geluid van de gitaar, om precies te zijn de elektrische gitaar zoals gebruikt door de “axe men” van Texas: T-Bone Walker en Clarence “Gatemouth” Brown. Zijn grootvader, een priester, was ook zeer muzikaal. “Mijn grootvader zong terwijl hij de gitaar speelde in de kerk, man” mijmerde Watson vele jaren later. Toen Jonny 11 was, kocht zijn grootvader een gitaar voor hem onder de belofte dat hij er geen “devil’s music”–blues zou spelen. Watson accepteerde de voorwaarde maar “het was het eerste wat ik deed.” Een muzikaal wonderkind, Watson speelde met Texas bluesmen Albert Collins and Johnny Copeland.
Zijn ouders scheiden in 1950, hij was toen 15. Zijn moeder verhuisde naar Los Angeles en nam Johnny met zich mee. In deze nieuwe stad won Watson verschillende talentenjachten. Dit leidde tot een engagement bij de Jump blues style bands zoals Chuck Higgins’s Mellotones en Amos Milburn, terwijl hij nog een tiener was. Hij werkte als zanger, pianist en gitarist. Hij maakte snel naam voor zichzelf in de African-American juke joints (kroegen) van de West Kust waar hij werd gepresenteerd als “Young John Watson” tot ongeveer 1954. Dat jaar zag hij de film van Sterling Hayden “Johnny Guitar” en een nieuwe artiestennaam was geboren.
Hij eigende zich een ietwat opschepperige maar wel humoristische houding toe en gaf zich over aan flashy kleding en wilde acts op het podium. Zijn agressieve stijl van spelen zonder plectrum resulteerde vaak tot het noodzakelijk moeten verwisselen van zijn snaren omdat hij de snaren “stressified”.
In 1978 besloot Johnny “Guitar” Watson‘s backup band een opnameproject te starten gelijk aan de Watsonian Institute. ‘Master Funk’ is de enige LP dat is uitgebracht onder deze naam en was een een echte Johnny “Guitar” Watson album. Naast alle arrangementen en de productie schreef hij het meeste materiaal en nam het grootse deel van de lead vocals voor zijn rekening. Daarom niet verrassend dat ‘Master Funk’ een grote Watson stempel ontving. Het grote verschil met dit album en zijn eigen hit albums is het feit dat deze uitgave een sterkere Jazz invloed heeft. Terwijl 1976’s Ain’t That a Bitch, 1977’s A Real Mother for Ya, and 1977’s Funk Beyond the Call of Duty duidelijke funk/soul albums zijn, leven bij ‘Master Funk’ funk, soul en soul-jazz onder een dak.
Instrumentale nummers zoals “Dr. John’s Delight” en “Coming Around” zijn in de soul-jazz sfeer en de jazz invloed is ook aanwezig in sommige nummers die Watson zingt. Master Funk behoorde niet zijn grootste kashits van de 1970s maar blijft voor mij een MASTER FUNK.
