| Terug naar Genre | Interview |
 |
|
 |
Rating: Excellent |
Het debuutalbum van Roberta Flack, op ware underachiever wijze First Take getiteld, introduceerde een zangeres die de krachtige interpretatieve talenten van Nina Simone en Sarah Vaughan, de aardse kracht van Aretha Franklin, en de kristalzuiverheid en emotionele resonantie van folkzangeressen als Judy Collins had geassimileerd.
Inderdaad, het album klonk vaak meer als vocale jazz of folk dan soul, te beginnen met de credits: een kern kwartet van Flack op piano, John Pizzarelli op gitaar, Ron Carter op bas, en Ray Lucas op drums, zo’n fijne line-up als een popzangeres zou kunnen hopen te werven. Met slechts één uitzondering — de bluesy, groovende opener “Compared to What,” waarin Flack bewijst dat ze ook een soul belter is — concentreert ze zich op voordrachten van zacht, meditatief materiaal.
Een paar folk covers, “The First Time Ever I Saw Your Face” en “Hey, That’s No Way to Say Goodbye,” zijn hartverscheurende standouts; de eerste werd zelfs een verrassingshit twee jaar later, toen het in de Clint Eastwood film Play Misty for Me verscheen en het naar de top van de pop charts stuwde en Flack haar eerste Grammy award voor Record of the Year opleverde. Haar bewerking van het traditionele “I Told Jesus” heeft een pruttelende kracht, terwijl “Ballad of the Sad Young Men” een statig gevoel van melancholie oproept.
Flack heeft ook twee songs opgenomen van haar studievriend en toekomstige duetpartner, Donny Hathaway, waaronder een tedere kijk op de klassieke mei-december romance getiteld “Our Ages or Our Hearts.” De strijkersarrangementen van William Fischer blijven wijselijk op de achtergrond, wat een extra emotioneel gewicht geeft aan alle uitspraken van Flack. Geen enkele soul artiest had ooit een album als dit opgenomen, waardoor First Take een van de meest fascinerende soul debuten van het tijdperk was.
= Full Album Play List =
