| Terug naar Genre |
 |
|
 |
Rating: Great |
Hoewel de naam Stan Getz (tenorsaxofoon) aanvankelijk synoniem was met de coole West Coast-scene van het midden tot het einde van de jaren 1950, werd hij ook een sleutelcomponent in de Bossa Nova rage van het begin van de jaren 1960. Samen met Astrud Gilberto (zang), scoorde Getz een genre bepalende hit met de “Girl From Ipanema,” afkomstig van het al even geprezen Getz/Gilberto (1963). Hoewel die plaat voornamelijk bestaat uit duetten tussen Getz en João Gilberto (gitaar/zang), was het echt toeval dat Getz een team vormde met João’s vrouw Astrud, die beweert nog nooit een noot gezongen te hebben buiten haar eigen huis voorafgaand aan de sessie die haar carrière lanceerde.
Getz Au Go Go Featuring Astrud Gilberto (1964) was het op één na laatste album dat hij zou uitbrengen tijdens zijn zelfbenoemde “Bossa Nova Era” — het laatste was Getz/Gilberto #2 [Live] (1964) concert titel vanuit Carnegie Hall. In veel opzichten is dat een logische opvolger van deze, want beide bevatten het “New Stan Getz Quartet”.
De band bestaat uit een jonge Gary Burton (vibrafoon), Kenny Burrell (gitaar), Gene Cherico (bas), en Joe Hunt (drums). Zoals typisch is voor jazz, zijn er een paar personeelswisselingen, met Helcio Milito (drums) en Chuck Israels (bas), respectievelijk, die invallen op bijna de helft van het werk.
Zoals de naam van het album al aangeeft, is deze opname afkomstig van de eerbiedwaardige Greenwich Village zaal, het Café Au Go Go, midden augustus 1964 — twee maanden nadat “Girl From Ipanema” een Top Vijf popsingle werd. De nadruk van Getz Au Go Go ligt echter niet meer op Braziliaans getinte muziek, maar op Astrud Gilberto in het domein van een meer Noord-Amerikaanse stijl. Dat gezegd hebbende, zijn er een paar Antonio Carlos Jobim composities — “Corcovado (Quiet Nights of Quiet Stars)” en “One Note Samba” — die beide zouden worden beschouwd als jazz standards in de jaren die zouden volgen — evenals het minder gecirculeerde “Eu E Voce”. Getz en zijn team staan achter Richard Rodgers en Oscar Hammerstein’s “It Might as Well Be Spring,” en het sprankelende instrumentale “Summertime,” van Porgy & Bess. Andere even boeiende nummers zijn de affectieve vocale voordrachten van “Only Trust Your Heart,” en het kleine, maar pakkende “Telephone Song.” Er is ook een geweldige interactie tussen Getz en Burton op “Here’s to That Rainy Day”.
Getz Au Go Go is een aanrader voor jazzliefhebbers van alle dimensies.
Release date: -dec-2014
Read more
